MAAGDELIJK WIT TAFELLINNEN

Vermoeid, hongerig en blij dat het weekend voor de deur stond, slofte ik met het laatste restje kracht van mijn auto naar de deur. Eindelijk konden die pumps uit, dacht ik me terwijl ik naar binnen liep. Mijn tas gooide ik in de hal, ik schopte de krappe hakken uit en liep de woonkamer in. Eindelijk kon ik op de bank ploffen en de week achter me laten.

Maar er klopte iets niet. De lichten waren gedimd, kleine gele vlammen van de kaarsen schitterden. De tafel was gedekt met wit linnen en porseleinen borden in diezelfde smetteloze kleur. Het witte tafellinnen gebruikten we alleen tijdens kerst of een officieel etentje bij ons thuis. Het was bijzonder dat hij überhaupt wist waar het luxe servies lag.

Op een van de borden stond een mysterieus fluweelgroen pakket. Het had een luxe uitstraling waar iedere vrouw op voorhand al blij van wordt. Wat zou het zijn? Het was duidelijk te groot om een sieraad te bevatten.

Martijn stond in de openkeuken, zijn donkerblauwe pak nog aan. Zijn stropdas was af en lag nutteloos op het aanrechtblad. De bovenste knopen van zijn lichtblauwe hemd waren los en hij stond daar met zijn handen nonchalant in zijn zakken. Soms vergeet ik hoe ongelofelijk sexy hij is.

“Welkom thuis, schoonheid.”

Hij keek naar me, stout en op de uitdagende manier die me jaren geleden al deed smelten. Hij kijkt niet vaak genoeg op deze manier, alsof zijn speelse kant verdrukt wordt door de verplichtingen die horen bij de grote mensenwereld. Normaal gesproken verruilt hij bij thuiskomst zijn pak meteen voor een loszittende joggingbroek. Net als ik trouwens. Een standaard vrijdagavond op de bank. Uitgeblust door de werkweek eten we een thuisbezorgde maaltijd, kijken we Netflix en drinken we wijn.

Het was vanavond overduidelijk niet zo’n avond. Was ik iets vergeten? Zijn we zoveel jaar samen? Ik heb geen melding gehad in mijn agenda, dus ik kon het me niet voorstellen. Zo normaal mogelijk onderdrukte ik mijn zenuwen en deed alsof ik deze situatie uiterst normaal vond. Ik liep naar hem toe en kuste hem. Even leek het of hij net zo gespannen was als ik. Alsof de verandering van het ritme ons uit balans bracht.

Eenmaal in de keuken realiseerde ik me dat de tafel weliswaar gedekt was, maar er stond geen eten. Niet op het vuur of in de oven. Geen geuren van gerookte zalm of gewokte groente. Niets. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Ik dacht dat hij voor me zou gaan koken.

“Ga lekker zitten, liefje. Heb je zin in wijn?” zei hij, duidelijk geamuseerd door mijn reactie.

Enigszins op mijn hoede nam ik plaats op de plek aan tafel waar ik altijd zit. De vermoeidheid waarmee ik thuiskwam was weggevaagd alsof de dag opnieuw begon. Ineens leek ik te kunnen putten uit een nieuwe bron van energie waar ik herkomst niet van wist. Wijn was zeer welkom.

“Graag”, zei ik.

Martijn schonk een frisse witte wijn in en vulde zelf zijn glas met water. Ik viel werkelijk van de ene verbazing in de andere.

“Neem jij geen wijn?” vroeg ik.

Hij negeerde mijn vraag en lachte. Ik hield zo van zijn lach. Hij knikte in de richting van het pakje en zei:

“Maak maar open.”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *